آنچه در زیر می خوانید برگردان مصاحبه ی الجزیره است با نوآم چامسکی در باره ی سندرز و  هیلاری  کلینتون.

 خبرنگار:  آیا  ترجیح می دهید در سال آینده  سندرز سوسیالیست  را در کاخ سفید ببینید یا  کلینتون را؟

سهولت رفت و آمد جهادیون، کمبود وسائل و امکاناتی را نمایان می سازد که در خدمت دستگاه دادگستری گمارده اند. در این میان دولت [فرانسه] با تمدید وضعیت فوق العاده، رواج عدالت را به تنگنای بیشتری می اندازد.

پنجاه سال پس از قتل عام توسط ارتش اندونزی در تاریخ ۱ اکتبر ۱۹۶۵، صد ها هزار نفر از شهروندان کمونیست و یا مظنون به کمونیست بودن، بازماندگان وخانوادهای آنها برای اجرای عدالت مبارزه می کنند. تا به امروز هیچ یک از مسئولین این جنایتها و ترورها محاکمه نشده اند. و ژکو ویدوئودو رئیس جمهور که در اکتبر ۲۰۱۴ به قدرت رسید، در اجرای تحقیقات واقعی در این مورد تردید می کند.

استعاره از انواع آرائه‌هاي ادبي شمرده ميشود که در آن يک واژه يا عبارت به جاي واژه يا عبارت يا مفهومي ديگر به کار برده ميشود که البته اين امر به واسطه نوعي شباهت بين آن دو واژه يا عبارت است. ارسطو استعاره را به عنوان نوعي تشبيه مطرح کرد و برخي متفکران اسلامي نيز استعاره را تشبيهي دانستند که ادات تشبيه در آن حذف شده است. استعاره نزد متفکران قرن بيستم اهميتي خاص مي‌يابد؛ چرا که در اين قرن زبان به عنوان مساله محوري در مباحث فلسفي، فلسفه سياسي و جامعه شناختي مطرح ميشود.

فهمِ مقوله‌های مرتبط با مرگ امروزه مدیونِ مجموعه‌ای از رشته‌ها است. رشته‌هایی همچون انسان‌شناسی، تاریخ، روانشناسی و جامعه‌شناسی که «مرگ» در آن‌ها مورد سوال قرار گرفته است. در این میان جامعه‌شناسی بیشتر به این موضوع در دورانِ معاصر می‌پردازد و میاحثِ کلیدی‌ای همچون انکارِ مرگ، تابو و انزوای [پس از مرگ عزیزان] را موردی توجه مطالعاتِ خود قرار داده است.  از سوی دیگر موضوعاتی همچون مرگ و رسانه، چگونگی یکپارچه کردن تحقیق در خاطرۀ جمعی و مطالعۀ هولوکاست، تئوری‌سایِ آیین‌های گذار و... از مباحثی است که در آن به بحث و چالش می‌پردازند.

آیا هیتلر، آیشمن، گوبلز... افرادی عادی بوده اند؟ این پرسشی بوده است که بسیاری از کتاب ها را به خود اختصاص داده است. آبرام دو سوان، جامعه شناس، معتقد است که هر فردی نمی تواند به یک جلاد تبدیل شود.

رییس بنیاد «مولای هشام»، عضو بنیاد بین المللی صلح کارنگی.  نویسنده «خاطرات یک شاهزاده تبعیدی»، دومن، مراکش، نشر گراسه،پاریس، ۲۰۱۴.  روایت نخستین این متن در ۲۳ اکتبر ۲۰۱۵ در دانشگاه نورت وسترن (ایلینویز» ارایه شد.

پس از موج شورش هایی که در ژانویه ۲۰۱۱ در تونس آغاز شد، به نظر می آید که «بهار عرب» در منگنه ای بین بازگشت حکومت های مستبد و تهدید «جهادگرایی» قرارگرفته باشد.  اما، درخواست رعایت شان و حرمت انسان و طلب آزادی نیز ازبین نرفته است.

آیین‌های مرتبط با مرگ پیوندِ مستحکم و ناگسستنی‌ با فرهنگِ هر جامعه‌ای دارد که بسته به نوعِ باورها، دین و مذهب  دستخوش تغییراتی می‌شوند. امّا، با این وجود، مطالعات حاکی از آن است که این آیین‌ها با شباهتی شگرف در سراسرِ دنیا انجام می‌شود[1]. در این زمان، یعنی زمانِ وقوعِ مرگ، در پی فقدان و از دست دادنِ یک فرد از یک نظام خانوادگی نوعی آشفتگی میان بازماندگان به وجود می‌آید که این بازماندگان با انجامِ آیین‌ها ومناسکِ برگرفته از دین‌‌ سعی می‌کنند پدیدۀ مرگ و زشتیِ آن را به امری مقدس تبدیل ‌کنند[2]. 

سینما و استعمار؛ یا به عبارت دقیقتر، برخورد رودرروی استعمار و توسعه این سرگرمی پرطرفدار.

« تجربه سیاسی برای اکثر ما مترادف با تجربه "ناتوانی" است.»  : این یکی از جملات  آغازین  «مانیفستی برای ضد حمله نظری و سیاسی»  است که روز های ۲۷ و ۲۸ سپتامبر گذشته توسط ژئوفری دو لازاینوری و ادوارد لویی در نشریه لوموند به چاپ رسید. پس از دوران غرق گشتن در افکار منتقدانه نسبت به قدرت و در وهله نخست نقد قدرت سیاسی، بویژه توسط فوکو و در چارچوب عام «مکتب فرانسوی»، امروز می بایست به معضل «ناتوانی سیاسی» پرداخت ـ که بدیهی است به معنای محو هر شکل از قدرت نبوده و باز هم بدیهی است که تنها ناتوانی در عرصه سیاسی را در بر نمی گیرد.